Ένα αξιόλογο άρθρο για την Κάρτα του Πολίτη(Mέρος Α)

του Ιωάννου Καρδάση, χημικού

Πάρα πολλά έχουν γραφεί για την αποκαλούμενη αριθμοποίηση του ατόμου και του προσώπου, με την πρόσφατη καθιέρωση της «κάρτας του πολίτη» και η ερώτηση που διατυπώνεται από ευσεβείς πιστούς είναι συνήθως: «Διατί θέλουν να μας αποβαπτίσουν και να μας κάνουν νούμερα δίδοντας έναν αριθμό ξεχωριστό για τον καθένα, αγνοώντας το όνομα και το πρόσωπο;».
Δεν ήμαστε παρά ένας αριθμός και πάντοτε ήμαστε ένας αριθμός. Στο ληξιαρχείο, στο σχολείο, στο στρατό, στην εφορία, στην ταυτότητα, στο τηλέφωνο, στον τραπεζικό λογαριασμό, στην κοινωνική ασφάλιση, στην πιστωτική κάρτα, στους εκλογικούς καταλόγους, στην διεύθυνση του σπιτιού, στην πόρτα του διαμερίσματος, στην ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στον ΟΤΕ, στην πινακίδα του αυτοκινήτου, στην θέση του θεάτρου, στην ληξιαρχική πράξη θανάτου, στο νεκροταφείο ακόμη και στο οστεοφυλάκιο!

Όλοι αυτοί οι αριθμοί ήμαστε εμείς και τους κουβαλάμε στην πλάτη μας τόσο στην επίγεια ζωή μας, όσο και μετά θάνατον. Κανέναν δεν τον ενδιαφέρει το όνομά μας. Με την νέα ταυτότητα (κάρτα του πολίτη), όλοι αυτοί οι αριθμοί που φέρει ο καθένας από εμάς (11 επίσημοι και σωρεία ανεπίσημων) θα γίνουν ΕΝΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ και θα πάψουμε πια να ήμαστε διχασμένες αριθμητικά προσωπικότητες και να εξουσιαζόμαστε (υποτίθεται) από πολλούς αριθμούς, αλλά μόνον από ένα. Τελικά μας πειράζει η πολυαριθμία που έχουμε σήμερα, για την οποία κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε ή μας πειράζει Ο ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ;

Δίδοντάς μας η Πολιτεία ένα μόνο αριθμό, ζητάει να μας αποβαπτίσει; Μήπως ήμαστε αφελείς; «Νήπιοι κατά τας φρένας», όπως λέγει και ο Απόστολος Παύλος; Εάν πάμε στο Ταχυδρομείο να παραλάβουμε ένα συστημένο, ο υπάλληλος δεν θα μας το δόσει, εάν δεν σημειώσει τον αριθμό της ταυτότητά μας. Ιωσήφ Κολιόπουλοι μπορεί να υπάρχουν πεντακόσιοι στην Ελλάδα, αλλά ο αριθμός ταυτότητας Π 344378 είναι μοναδικός και βεβαιώνει, ότι ο Ιωσήφ Κολιόπουλος που υπέγραψε για την παραλαβή του συστημένου, είναι αυτός που τον πατέρα του τον λένε Λάζαρο, την μητέρα του Δήμητρα, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1940 κλπ, κλπ. Είναι δηλαδή πληροφορίες που διασταυρώνουν και εξακριβώνουν τα στοιχεία της ταυτότητάς μας και είναι απαραίτητες για την Πολιτεία.

Όταν όμως πάμε να κοινωνήσουμε ο ιερέας δεν θα ειπεί: «Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Ιωσήφ Κολιόπουλος του Λαζάρου και της Δήμητρας με τον αριθμό δελτίου ταυτότητας Π 344378 κλπ, κλπ.», αλλά θα ειπεί: «Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού Ιωσήφ» και τίποτε περισσότερο. Διότι εκείνη την ώρα, εκείνο το «Ιωσήφ» και μόνο είναι ανεπανάληπτο, έστω και εάν το χρησιμοποιούν 500000 Ιωσήφ ανά την Ελλάδα και σημαίνει: «ψήφον λευκήν, και επί την ψήφον όνομα καινόν γεγραμμένον, ό ουδείς οίδεν ει μη ο λαμβάνων». Με εκείνο το «Ιωσήφ» και μόνο, ξέρει ο Θεός να εντοπίσει στα δικά του κατάστιχα τον συγκεκριμένο Ιωσήφ, χωρίς να ανατρέξει στο Π 344378.

Δεν πρέπει όμως να είμαστε και ουτοπιστές. Η καταγραφή των προσωπικών μας στοιχείων χρονολογείται, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον από «Αυγούστου μοναρχήσαντος» που και τότε «υπό μιαν βασιλείαν εγκόσμιον αι πόλεις γεγένηνται» και «απεγράφησαν οι λαοί τω δόγματι του Καίσαρος» (και κατά ορισμένους ιστορικούς αποτελούσε, συν τοις άλλοις, και ομολογία πίστης προς τον αυτοκράτορα). Και της απογραφής δεν εξηρέθη ούτε η Παναγία Θεοτόκος, αλλά ούτε και ο ενανθρωπήσας Θεός μας.

Εις την «κοιλάδα του κλαυθμώνος» που βρισκόμαστε «εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης» κατά τον παρόντα τούτον αιώνα τον απατεώνα, προσπαθούμε να προσαρμοσθούμε σ’ ένα σύστημα με όσο το δυνατόν λιγότερα μειονεκτήματα, λατρεύοντες τον Θεόν «μετά συνειδήσεως καθαράς εν πνεύματι και αληθεία», «ειρηνικόν και ησύχιον βίον διάγοντες εν πάση ευσεβεία και σεμνότητι».

Επομένως δεν πρέπει να συγχέουμε τις όποιες σχέσεις μας με τον Καίσαρα με τις σχέσεις μας με τον Θεό, να προσδίδουμε στο θέμα θεολογικές και πνευματικές διαστάσεις, εάν δεν υπάρχουν και να χρησιμοποιούμε τον Θεό για επίγειους σκοπούς. Πρέπει να είμαστε τίμιοι με την Ορθοδοξία και την Εκκλησία του Χριστού, αποδίδοντες «τα Καίσαρος Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ».